Në Tropojë, ndër sfidat e përditshme dhe jetët e vështira, historia e Luçe Sadik Memaj, një grua 66-vjeçare, është një dëshmia e dhimbshme e varfërisë së thellë. Luçja, e cila ka sjellë në jetë dhjetë fëmijë, ka humbur dy prej tyre si pasojë e kushteve të munguara ekonomike. Pas ndarjes nga bashkëshorti, jeta e saj është bërë edhe më e vështirë; të gjithë fëmijët e saj, tani të rritur dhe mbi 25 vjeç, e kanë braktisur dhe nuk të kontaktojnë për më shumë se një vit.
Luçja ka punuar vetëm pesë vite në një kooperativë, dhe si pasojë, nuk e ka të drejtën për pension pleqërie. Ajo tani jeton në një dhomë 2×2, e cila i është dhënë nga bashkia në një godinë për të pastrehët, dhe merr vetëm 3 mijë lekë (rreth 25 euro) ndihmë sociale çdo muaj, një shumë që nuk mjafton as për nevojat më minimale, si buka. Për të siguruar ushqim, Luçja shpesh është e detyruar të lypë në dyqanet e qytetit, duke kursyer bukë për ditët kur nuk ka çfarë të hajë.
Kjo është një histori që zbulohet në një hapësirë të thellë, e cila krijon një ndjenjë të fortë emocionale dhe kërkon reagimin e shoqërisë. Një grua, e cila ka përjetuar humbje dhe braktisje, po lufton për të mbijetuar në një ambient ku ndihma duket e pamjaftueshme. Mungesa e kontakteve dhe mbështetjes nga fëmijët e saj është një tjetër aspekt i dhimbshëm i historisë së saj, që reflekton për sfidat me të cilat përballet shoqëria në tërësi.
Historia e Luçes është një thirrje për ndihmë dhe reagim nga individë, organizata dhe institucione, për të mos lejuar që ajo të mbetet e harruar në errësirë të varfërisë dhe izolimit. Kjo situatë përfaqëson një krizë humane dhe morale që kërkon vëmendjen e duhur dhe angazhimin e shoqërisë për të ndihmuar ata që janë në nevojë. Ne nuk duhet ta harrojmë Luçen dhe njerëz si ajo.
