Vetëm 7 kilometra larg Gjirokastrës, fshati Andon Poçi paraqet një panoramë të pikëllueshme, ku duket se koha është ndalur. Shkolla 9-vjeçare e këtij fshati, dikur një qendër arsimimi për rreth 120 nxënës, sot qëndron e mbyllur, me dyert e saj të mbushura. Të rinjtë janë larguar prej vitesh, duke lënë pas vetëm të moshuarit. Më i riu në fshat është 65 vjeç, ndërsa shumica e banorëve janë mbi 70 vjeç.
Nasho Shituni, ish-mësues i shkollës, kujton me nostalgji ditët kur fshati ishte i gjallë dhe nxënësit ishin të shumtë. Ai ka dhënë mësim për 20 vite dhe sot, në moshën 85-vjeçare, ndihet i pikëlluar për gjendjen e shkollës, e cila ka pësuar një rënie drastike. “Shkolla ka qenë e rregullt, me nxënës të mirë dhe prindër të përkushtuar. Më vjen keq ta shoh kështu sot,” shprehet ai, duke theksuar humbjen e një pjese të rëndësishme të jetës së fshatit.
Duke levizur në rrugicat e Andon Poçit, mund të vëresh se shumica e shtëpive janë bosh, dhe vetëm hapat e të moshuarve përshkruajnë këto hapësira të braktisura. “Na merr malli të dëgjojmë një zë fëmije,” thonë banorët e mbetur, duke shprehur dëshpërimin për të ardhmen e fshatit.
Boshatisja e fshatrave si Andon Poçi ka ndodhur si pasojë e emigracionit të vazhdueshëm dhe largimit të të rinjve për në qytete më të zhvilluara. Ky fenomen është i pranishëm në shumë fshatra të Gjirokastrës, ku pasiguria ekonomike dhe mungesa e mundësive punësimi kanë detyruar shumë të rinj të lënë vendin e origjinës.
Andon Poçi, me gjendjen e tij të mbetur, është një pasqyrë e qartë e sfidave me të cilat përballen shumë fshatra në Shqipëri sot. Kjo situatë ngre pyetje për të ardhmen e këtyre vendbanimeve dhe për masat që duhet të merren për të rikthyer jetën dhe energjinë në ato vende.











