Në një reflektim të sinqertë, autori shpreh ndjenjën e pakënaqësisë që e ndihet pavarësisht perceptimit të ndryshe që krijon për ata që e njohin nga larg. Ai thekson se shumë njerëz nuk mund ta besojnë se poshtë imazhit të një personi të suksesshëm fshihet një ndjenjë e thellë e frustrimit dhe pakënaqësisë me vetveten.
Duke e analizuar vetveten, autori pranon se ai është një person që aspiron vazhdimisht për më shumë dhe se çdo arritje, për të cilën nuk ankohet, është në hije të vetëkritikës së tij. Ai shpreh besimin se do të ndiejë kënqësi të vërtetë vetëm në momentin kur Shqipëria të hyjë në Bashkimin Evropian, duke e cilësuar këtë ngjarje si historike dhe fatlume.
Një tjetër aspekt i rëndësishëm që ai përmend është natyra e diskutimeve të tij. Ai e pranon se është i vështirë në debatet e tij dhe mbron bindjet e tij me forcë, por citon se është gjithashtu i hapur për të mësuar dhe për të pranuar se ndonjëherë mund të ketë gabime. Megjithatë, autori ndan një mendim për një anë më të fortë të karakterit të tij që mund të duket e pathyeshme; ai tregon një lloj kokëfortësie që e karakterizon që nga fëmijëria dhe që vazhdon të ndikojë në mënyrën sesi ai rreh për të arritur synimet e tij.
Në përfundim, ky reflektim është një shembull i mirë i tensionit mes asaj që shohim dhe asaj që ndiejmë. Autori ilustron se është e zakonshme të kenë probleme të brendshme që nuk janë gjithmonë të dukshme për të tjerët dhe se përballja me këto ndjenja është një pjesë e rëndësishme e vetëkuptimit. Ai ndan një tjetër thelb të rëndësishëm: përpjekja për të përmirësuar veten dhe ndjekja e aspiratave, pavarësisht pengesave të brendshme.
