Në mars, ndërsa i ktheu shpinën një procesi armëpushimi që po jepte rezultate, kryeministri izraelit mori një vendim të përshkruar nga disa komentatorë si të ngjashëm me “vetëvrasje politike”.
Marrëveshja e armëpushimit në Gaza, e ndërmjetësuar nga i dërguari i Donald Trump, Steve Witkoff, edhe para se presidenti amerikan të inaugurohej në mandatin e tij të dytë, kishte çuar në lirimin e dhjetëra pengjeve nga robëria e Hamasit, në këmbim të qindra të burgosurve palestinezë nga burgjet izraelite.
Faza tjetër pritej të shihte kthimin e më shumë pengjeve në shtëpi dhe një tërheqje graduale të trupave izraelite nga Gaza, përpara një përfundimi të negociuar të luftës, shkruan BBC.
Të lodhur nga konflikti, izraelitët dhe palestinezët menduan për fundin e luftës më shkatërruese në një histori të përbashkët, të ndërprerë shumë shpesh nga luftimet.
Por Benjamin Netanyahu nuk donte që lufta të mbaronte.
Ndërsa urdhëroi rifillimin e sulmeve në të gjithë Gazën, kryeministri deklaroi se luftimet do të vazhdonin derisa Hamasi të “shkatërrohej plotësisht”.
Kthimi i sigurt i pengjeve të mbetura në Gaza dukej se ishte një konsideratë dytësore.
Shumë izraelitë, veçanërisht familjet e pengjeve, u indinjuan.
Ata e akuzuan Netanyahun se e kishte vënë mbijetesën e tij politike përpara sigurisë së të afërmve të tyre dhe të mirës së përgjithshme të kombit.
Popullariteti i “Bibit” në sondazhe ra ndjeshëm dhe ai luftoi për të mbajtur së bashku një qeveri të paqëndrueshme, të mbështetur nga ministra të linjës së ashpër nga e djathta ekstreme dhe partitë fetare ortodokse.
Tre muaj më vonë, Netanyahu po shijon lavdinë e një fitoreje spektakolare ushtarake ndaj armikut të tij, Iranit. Tani thuhet se ai po mendon për zgjedhje të parakohshme dhe një mandat tjetër si kryeministër.
Në një konferencë për shtyp më herët këtë javë, 75-vjeçari, i cili është tashmë udhëheqësi më jetëgjatë i Izraelit, tha se kishte ende “shumë misione” për të përfunduar dhe do të përpiqej ta bënte këtë për aq kohë sa “populli” i Izraelit dëshiron që ai ta bëjë.
Më vonë gjatë javës, dhe duke e paraqitur shkatërrimin e supozuar të programit bërthamor të Iranit si një “dritare mundësie” që “nuk duhet humbur”, Netanyahu sugjeroi se vetëm ai mund të siguronte “lirimin e pengjeve dhe mposhtjen e Hamasit”, pas së cilës do të arrinte marrëveshje më të gjera rajonale.
Por thirrja e zgjedhjeve të parakohshme do të ishte një rrezik i madh dhe, sipas sondazheve të fundit, Netanyahu nuk ka gëzuar një “rritje” aq të madhe nga konflikti 12-ditor me Iranin sa mund të kishte shpresuar.
‘Besim’
Në një sistem politik të përçarë ku ndërtimi i koalicioneve është çelësi në Knessetin me 120 vende, Partia Likud e Netanyahut do të mbetej shumë larg sigurimit të shumicës më vete dhe mund të kishte vështirësi në tërheqjen e mbështetjes nga partitë më të vogla të së djathtës, sugjerojnë sondazhet e fundit në gazetën Ma’ariv.
I njëjti sondazh sugjeroi se një shumicë e konsiderueshme, 59% e izraelitëve, duan që luftimet në Gaza të ndalen tani, në këmbim të pengjeve.
Pothuajse gjysma e të anketuarve, rreth 49%, menduan gjithashtu se arsyeja e vetme pse Netanyahu po e vazhdon luftën është për konsideratat e tij politike.
“Ky djalë është një aktor politik shumë i aftë”, thotë profesoresha Tamar Hermann, një bashkëpunëtore e lartë kërkimore në Institutin e Demokracisë së Izraelit. “Nuk ka politikan më të aftë në Izrael.”
Por, thotë ai, “besimi” është një problem i madh për Netanyahun.
Një udhëheqës politik që ka ndryshuar postet e tij kaq shumë herë për t’u kapur pas frenave të pushtetit thjesht nuk besohet më nga shumica e izraelitëve.
Sipas një sondazhi të ri, që do të publikohet së shpejti nga Instituti i Demokracisë në Izrael i Profesor Hermann, Netanyahu “nuk e kalon kufirin e 50% për sa i përket besimit të plotë ose edhe të pjesshëm të izraelitëve tek ai”.
Në disa mënyra, thotë Prof. Hermann, vendimi për të thirrur zgjedhje të parakohshme “është një rrezik edhe më i madh [për Netanyahun] sesa sulmi ndaj Iranit, sepse në Lindjen e Mesme nuk e di vërtet se ku do të jesh pas gjashtë muajsh”.
Kjo sepse, pavarësisht se rreziku i tij ushtarak në Iran duket se po jep fryte, ka një elefant në cep të dhomës së ndenjes së Benjamin Netanyahut.
Në fakt, mund të thuhet se një tufë e vogël elefantësh po kërcënon të prishë shpresat e kryeministrit për një mandat tjetër në detyrë.
Akuzat për korrupsion
Javën e ardhshme, ai pritet të dëshmojë në një çështje penale të profilit të lartë, në të cilën përballet me akuza për korrupsion politik, përfshirë ryshfet dhe mashtrim.
Përpjekjet e kryeministrit për të shtyrë përsëri seancat dëgjimore në Gjykatën e Lartë për shkak të axhendës së tij të ngjeshur dhe gjendjes së jashtëzakonshme (për shkak të luftës në Iran) u refuzuan në fund të javës së kaluar.
Netanyahu dhe mbështetësit e tij janë përpjekur vazhdimisht ta paraqesin çështjen ligjore kundër tij si pjesë të një “gjueti shtrigash të motivuar politikisht”, por në një shoqëri gjithnjë e më të polarizuar, kundërshtarët e tij janë po aq të vendosur që ai duhet të përballet me drejtësinë.
Duke u dukur sikur mësoi me vonesë për problemet ligjore të “Bibit”, Presidenti Trump tha se Netanyahu ishte një “hero i madh” dhe “luftëtar”, gjyqi i të cilit duhet “anuluar menjëherë” ose, të paktën, atij duhet t’i jepet një falje.
Ky, mos harroni, është i njëjti president amerikan që vetëm disa ditë më parë e kishte kritikuar publikisht kryeministrin izraelit – me fjalë të ndyra – ndërsa marrëveshja e armëpushimit me Iranin kërcënonte të prishej përpara se të fillonte.
Por ndërhyrja e fundit e Trump është përshkruar si e pamatur dhe e padobishme nga shumë njerëz në Izrael.
Udhëheqësi i opozitës, Yair Lapid, tha se ai nuk duhet të “ndërhyjë në një proces ligjor të një shteti të pavarur”.
Qëndrimi i tij në dukje kontradiktor ndaj Izraelit dhe përpjekja e tij për të ndërhyrë në çështjen ligjore të Netanyahut ishte e ngjashme me “trajtimin tonë si një republikë bananeje”, thotë Prof. Hermann.
Në skenën ndërkombëtare, shumë izraelitë e akuzojnë Netanyahun se ka dëmtuar pozicionin global të Izraelit dhe perspektivat e tij ekonomike duke e zgjatur pa nevojë luftën në Gaza, edhe pse shumë ish-gjeneralë kanë thënë se Forcat Mbrojtëse të Izraelit (IDF) kanë arritur aq sa është e mundur ushtarakisht në Gaza.
Nuk duhet harruar gjithashtu se Gjykata Ndërkombëtare Penale ende ka urdhër-arreste të lëshuara kundër kryeministrit – dhe ish-ministrit të mbrojtjes Yoav Gallant – për krime lufte të dyshuara dhe krime kundër njerëzimit në Gaza, ku më shumë se 55,000 njerëz janë vrarë në luftën e Izraelit kundër Hamasit.
Qeveria e Izraelit, së bashku me Netanyahun dhe Gallantin, i hedhin poshtë me forcë akuzat.
Në fund të fundit, thonë shumica e komentuesve, do të ishte e vështirë të imagjinohej thirrja e zgjedhjeve të reja në Izrael, ndërsa lufta në Gaza vazhdon dhe pengjet izraelite mbeten robër.
Por shumë nga kritikët dhe kundërshtarët e Netanyahut e kanë nënvlerësuar atë para kohe me kalimin e viteve dhe sigurisht që kanë mësuar të mos e vënë kurrë në dyshim se cili mund të jetë veprimi i tij i radhës.
