Donald Trump arriti në Jerusalem të hënën për të “festuar” armëpushimin e sapo arritur midis Izraelit dhe Hamasit, pas dy vitesh luftë që la pas një bilanc tragjik. Kjo ndërhyrje është e zakonshme në historinë e presidencës amerikane, ku çdo president ka ndërhyrë për të frenuar ambiciet e Izraelit kur këto preknin interesat strategjike të Shteteve të Bashkuara.
Rregulli, që mbetet në fuqi, është që Uashingtoni nuk nd intervenon kur Izraeli sulmon palestinezët, por ndalon veprimet që mund të dëmtojnë interesat e tij globale. Në rastet kur Izraeli kalon kufijtë, SHBA-ja ka kërkuar që operacionet të ndalohen, dhe kjo ka ndodhur shumë herë në histori, si në vitet 1948 dhe 1956, kur presidentë amerikanë kanë urdhëruar tërheqje të forcave izraelite.
Që prej luftës së vitit 1967, Shtetet e Bashkuara kanë pasur kontroll në vendosjen e kufijve të veprimeve izraelite. Krejt kjo ndihmë u ofrua gjithmonë në këmbim të stabilitetit dhe balancimit mes interesave të ndryshme në rajon. Në kohët moderne, Trump ka ndjekur këtë traditë, duke mbështetur Izraelin në konflikte të caktuara, por gjithashtu duke u përpjekur të frenojë veprime që kalonin kufijtë e tolerueshmërisë amerikane.
Një moment kritik erdhi kur Netanyahu filloi sulmin ndaj Katarit, një vend me rëndësi strategjike për SHBA-në, duke detyruar Trumpin të ndërhyjë për të imponuar armëpushimin. Kjo ngjarje pasqyroi mungesën e durimit të Uashingtonit ndaj operacioneve të rrezikshme izraelite.
Pas takimit në Jerusalem, mesazhi i Trump përfundimtar duket se nxit një rishikim të ndihmës ushtarake për Izraelin, pasi gjithnjë e më shumë politikanë amerikanë po e konsiderojnë mbështetjen për Izraelin si një barrë për reputacionin ndërkombëtar të Amerikës. Netanyahu kërkon të pozicionohet si i pavarur përpara zgjedhjeve, ndërsa lufta e vërtetë për Izraelin fillon tani, duke u përpjekur të ruajë mbështetje amerikane në një atmosferë gjithnjë e më skeptike.
