Kompleksi muzeal i ndërtuar në një sipërfaqe prej 3000 metrash katrorë është tani më i madhi në të gjitha shtetet e Baltikut. Deri në okupimin nazist në vitin 1941, shumica e popullsisë hebreje të Lituanisë jetonin në “shtetle” – qytete të vogla ku shpesh bashkëjetonin me lituanezët e tjerë. Një nga këto qytete ishte Šeduva, e cila dikur kishte 700 hebrenj lituanez, të gjithë të cilët u vranë ose u detyruan të iknin gjatë Holokaustit.
Shtetli i Šeduvës u shkatërrua në gusht të vitit 1941, kur banorët e tij u detyruan të iknin në pyjet e afërta të Pakuteniai dhe Liaudiškiai, ku u vranë. Vetëm një pakicë, ata që arritën të iknin më herët dhe ata që u strehuan nga lituanezët, arritën të mbijetonin. Një pasardhës i një familjeje hebreje, i cili dëshiron të mbetet anonim, kontribuoi në ndërtimin e muzeut që është frymëzuar nga ngjarjet tragjike të ndodhura në Šeduva.
Muzeu u realizua në bashkëpunim me shkrimtarin Sergejus Kanovičius, Asociationin FSU për Edukim, dhe 36 kompani nga tetë vende të ndryshme. Fillimisht, projekti kishte si qëllim ruajtjen e një varreze hebreje në zonë, por u transformua në një qendër me 10 ekspozita tematike që përfshijnë nga “Epoka e Artë” e jetës hebreje deri te shkatërrimi i komuniteteve hebreje nën okupimin sovjetik dhe nazist.
Ekspozitat ofrojnë fotografi, dëshmitë personale dhe artefakte nga komunitetet hebreje lituaneze, duke përfshirë një rrotull Torah dhe memorien e një vajze të vogël. Ekspozita finale është një “rrugë vdekjeje” shumëndijore, e cila riprodhon momentet e fundit të banorëve të Šeduvës. Vizitorët ecin mbi dysheme xhami, ku mund të shohin dyshemenë e pyllit poshtë, dhe përballen me tingujt dhe aromat e natyrës.
Muzeu u hap për publikun më 20 Shtator dhe do të jetë falas për një vit, megjithatë, rezervimet janë të domosdoshme. Të gjitha këto aktivitete kujtojnë se këto krime nuk janë vetëm një histori tragjike, por një temë që qytetarët duhet të nënvizohet edhe në ditët e sotme.
