Në këtë shkrim prekës, autori shpreh dhimbjen e tij për humbjen e një figure të dashur, duke reflektuar mbi momente të veçanta që ndanë së bashku. Fillon me një frazë të ndjerë, duke shprehur se si do të doja që ata të ishin në një darkë bashkë, duke diskutuar ngjarje dhe personazhe, ashtu siç bënte gjithmonë. Humbja e personit të dashur sjell në kujtesë një panoramë të ndërlikuar emocionalesh, duke përfshirë kujtimet e thjeshta por të shumta që i dhanë ecurinë jetës së tyre.
Autori shpreh një ndjenjë të thellë padrejtësie, duke e vënë re se sa shumë e donin dhe e respektonin këtë person, madje edhe ata që dikur e akuzuan dhe e shfajësuan. Ai përmend se si ata që e sulmuan e përbuzën, tani flasin për të me fjalë të bukura—sigurisht që kjo e bën më të dhimbshme gjithçka. Duke reflektuar mbi jetën e tij, autori shpreh një dëshirë të fortë për të qenë sërish në ato darkat e kaluara, ku ndanin jo vetëm ushqim, por edhe dashuri dhe kujtime.
Dhimbja e humbjes është e dukshme kur autori flet për momentin e trishtuar të lamtumirës. Ai nuk kishte pritur ta shihte këtë ditë, duke menduar se i dashuri i tij do vazhdonte të ishte një pjesë e jetës së tij dhe të atyre që e donin. Megjithatë, realiteti i hidhur i ndarjes e përplaset me mendjen e tij, duke e detyruar të përjetojë një ndjenjë tulle mbërthyese kur e imagjinon atë të shtrirë përgjithmonë.
Përmes këtij shkrimi, autori jep një pasqyrë të ndjesive komplekse që shoqërojnë humbjen dhe rëndësinë e kujtimeve që mbeten, një thirrje për atë që mbetet pas vdekjes: dashurinë dhe mirënjohjen për ata që kanë ndikuar në jetën tonë. Kjo është një lamtumirë e thënë me emocione, ngjyrime të cilat do të mbeten gjithmonë në zemrat e atyre që i donin.











