Mijëra persona morën pjesë në “Marshimin për Australinë”, një seri tubimesh që u mbajtën në qytete të tilla si Sydney, Melbourne dhe Adelaide, duke shkaktuar shqetësim për lidhjen e tyre me ekstremizmin e djathtë dhe përhapjen e urrejtjes. Protestat u karakterizuan nga përplasje mes protestuesve dhe vendësve të kundërdemonstratave, veçanërisht në Melbourne, ku tensionet u rritën gjatë një tubimi pro-Palestinë.
Në Sydney, numri i pjesëmarrësve arriti deri në 8,000, dhe ndonëse policia kishte dislokuar qindra efektivë, nuk u raportuan incidente serioze. Në Adelaide, u vlerësua një pjesëmarrje totale prej rreth 15,000, me atmosferë mbizotëruese paqësore. Mirëpo, një pankartë që mbështeste Dezi Freeman, një teoricien konspiracioni i akuzuar për vrasjen e dy oficerëve policorë, i dha një nuancë të veçantë protestave.
Tubimet kanë marrë mbështetje nga figura politike të opozitës, si senatori Pauline Hanson dhe deputeti Bob Katter, ndërsa organizatorët përfshinin individë nga lëvizjet neonaziste dhe ekstremizmi i djathtë, të njohur për aktivitetet e tyre gjatë pandemisë. Uebfaqja zyrtare e protestave argumenton se migrimi masiv ka dëmtuar unitetin kombëtar dhe ka sjellë pasoja negative në çështje të tilla si strehimi, infrastruktura, mjedisi dhe krimi.
Reagimi i qeverisë australiane ndaj këtyre protestave ka qenë i ashpër. Ministri i Punëve të Brendshme, Tony Burke, theksoi se “nuk ka vend për urrejtje në Australi”, duke e cilësuar organizimin e tillë si të papranueshëm për një shoqëri moderne. Po ashtu, Ministrja për Çështjet Multikulturore, Anne Aly, shprehu mbështetje për të gjithë australianët, pavarësisht prejardhjes, dhe theksoi nevojën për të luftuar frikën dhe racizmin.
Këto ngjarje reflektojnë tensionet në shoqërinë australiane lidhur me migrimin dhe çështjet identitare, duke i dhënë një dimension të ri debatit mbi multikulturalizmin dhe tolerancën.
