Kur Atletico Madrid siguroi transferimin e Conor Gallagher nga Chelsea verën e vitit 2024, dukej si fillimi i një kapitulli të gjatë dhe produktiv për të dyja palët. Gallagher, pas disa sezoneve të shkëlqyera në Angli, kishte kaluar përmes akademisë së Chelsea-t, duke shkëlqyer gjatë huazimit te Crystal Palace dhe duke regjistruar 136 paraqitje në Premier League, plot intensitet dhe angazhim. Çmimi i tij prej 40 milionë eurosh (£35m/$46m) reflektonte reputacionin e tij, por edhe besimin e Atletico-s për ta pasur si një figurë qendrore në mesfushën e Simeone-s.
Në fillim, ai e tregoi veten menjëherë, duke u bërë lojtari i parë anglez pas 101 vitesh që shënon për Atletico. Tregoi atë tenacitet dhe energji që e kishin bërë të njohur në Angli dhe largimi i tij nga fusha ishte shpesh pas një angazhimi të madh. Performancat e tij fillestare sugjeronin se ai ishte ideal për stilin e Simeone-s, ndonëse fillimi i fuqishëm nuk vazhdoi gjatë.
Me kalimin e sezonit, momenti i tij filloi të ngecë. Roli i Gallagher-it u bë i paqëndrueshëm dhe minuta e tij të luajtura u ulën ndjeshëm. Në fillim të vitit 2025, ai kishte vetëm 339 minuta në ligë dhe kishte përfunduar vetëm një ndeshje të plotë që nga shtatori. Pjesëmarrësit e vendosur si Koke, Pablo Barrios dhe Alex Baena ishin më të përshtatshëm për strukturën taktike të Simeone-s, duke e lënë atë nëpër rrotat e rotacionit, shpesh duke u përdorur për energji dhe jo si titullar i rregullt.
Ajo që kishte filluar si një lëvizje e mundshme vendimtare për karrierën e tij, ngadalë u shndërrua në një lojë të frustrimit dhe pritjes. Gallagher, megjithëse me talent, nuk arriti të përshtatej menjëherë me kërkesat e trajnerit dhe tani përballet me sfidën e riintegrimit në një skuadër që ka shumë lojtarë të tjerë të fortë në mesfushë.
