Niko, kryetari i Kuvendit, po përballet me një situatë të vështirë dhe kaq e dukshme është pasiguria e tij. Ai duket i pafuqishëm për të menaxhuar seancat dhe herë pas here i kalon situatat, ndërsa kolegët e tij, si Evis Kushi dhe Antoneta, shprehin shqetësim për gjendjen e tij. Disa prej tyre, si Ogi, në vend që t’i ofrojnë ndihmë, duken se e shfrytëzojnë situatën e tij për të bërë lëvizje politike persönalizuar.
Gjatë seancave, Niko vazhdon të ndjehet i paaftë, duke u shqetësuar për tensionin dhe shëndetin e tij, saqë kryeson detyrën e tij me akte të natyrshme të paparashikuara. Tensionet politike po e shqetësojnë, ndërsa figura si Tao shfaqen si autoritet, duke diktuar situatën. “Jam kryetari i shumicës, mbylle!” është ndër fjalitë që dëgjohet, duke qenë shenjë e forcës së tij.
Meqenëse Niko vazhdon të humbasë kontrollin, ai e gjen veten në një lëndinë të pasigurt – një reflektim i pasigurisë në politikë dhe roli i tij që po bëhet gjithnjë e më i dyshimtë. Ai fillon të krahasojë veten me figura tjetër që në mendjen e tij duken më të denjura, duke shtuar ndjenjat e tij të dështimit.
Tensionet brenda Kuvendit janë të larta, prandaj përballet me shenja ngacmimi nga kolegët sipas nevojave të tyre politike, duke krijuar një atmosferë tensioni dhe humbjeje. Shprehjet dhe veprimet e Niko tregojnë se ai këndon një këngë të pakëndshme, një krim ndaj autoritetit dhe një ndjenjë frustrimi. Ndërsa luan rolin e kryeparlamentarit, veprimet e tij e vendosin atë në qendër të një dramë politike, ku shfaqja e forcës është e nevojshme, por potensiale e zbrazët për të.
Me një përplasje mes humorit dhe tollovie politike, kjo situatë është një refleksion jo vetëm i ambiguojt të rolit të Niko në Kuvend, por edhe e një politike më të gjerë dhe tensioneve që e shoqërojnë atë.
