Petko Gançev është 79 vjeç, dhe në vilën e tij ka mace, pula, gjela, fruta, perime, një oborr dhe një kopsht në fshatin Kolarov, Stara Zagora, një qytet 230 km larg Sofjes.
Plaku Petko ndërpret punën sepse ndeshja është gati të fillojë. Arda Karzha i tij, i pesti në divizionin e parë bullgar, përballet me Levski Sofjen që renditet e dyta. Le të themi “e tij” sepse me atë fanellë, Gançev, ish-sulmues, ka shënuar 120 gola. Ishte një ylli i klubit. Sapo shkel në shtëpi, sheh dy skuadrat të rreshtuara në mesfushë, në një moment të heshtur. “Kush vdiq?” e pyet gruan që ishte e zbehtë. “Ti, Petko. Aty televizioni sapo tha se ke vdekur.
Por a je i sigurt që je gjallë?” Pastaj në celularin e Gançevit të gjorë fillon të bjerë zilja dhe nuk ndalet kurrë. Miqtë, të afërmit, gazetarët… Ai duhet t’ua përsërisë të gjithëve: «Ju betohem, unë jam gjallë, unë jetoj!”. Edhe priftit që troket në derë:
“Jo, nuk nevojiten shërbesa!” Petko fik celularin e tij dhe kënaqet me lojën. Arda e tij barazon 1-1. Klubi i Karzhalit, i tronditur, postoi një falje shumë të turpshme për gafë, duke i uruar Gançev “shumë vite të tjera shëndet dhe kënaqësi”. Ish-sulmuesi kapi telekomandën dhe e ktheu në fillim ndeshjen. Sapo mbaroi minuta e heshtjes, e mbështeti kokën në kolltuk, mbylli sy dhe shijoi shpërthimin e duartrokitjeve. Ashtu si dikur kur shënonte gola.
Një ujëvarë dashurie. Tani jo vetëm që nuk ndihej i vdekur, por Ai ndihej sërish i ri. Dhe me atë simfoni lamtumire që i dëgjuan veshët, Petkov Gançev hyn në historinë e futbollit: është lojtari i parë që përjetoi minutën e heshtjes për vdekjen e tij.
