Ishte viti 2001 në Afganistan, një vend i rrënuar nga lufta dhe mungesa e kushteve më elementare të jetesës. Zubaida, një vajzë vetëm 9-vjeçare, po ndihmonte në punët e shtëpisë kur një aksident i çastit i ndryshoi jetën përgjithmonë. Një enë me vajgur u derdh mbi sobën e nxehtë dhe flakët shpërthyen menjëherë, duke e mbuluar trupin e saj të brishtë.
Në pak sekonda, fytyra, qafa, gjoksi dhe krahët e saj u përfshinë nga zjarri. Zubaida nuk ishte më e njëjta vajzë. Ajo mbeti e shënuar rëndë, me plagë që asnjë pomadë apo mjekim tradicional nuk mund t’i shëronte.
I ati, i dëshpëruar, e mori vajzën në krahë dhe e çoi në Iran, në kërkim të një shprese. Por përgjigjja e mjekëve atje ishte therëse: “Nuk ka shpëtim. Çoje në shtëpi, lëre të vdesë pranë familjes.” Për një prind kjo ishte një goditje e pashpresë, por për Zubaidën, që edhe pse e vogël mbante brenda saj forcën e jetës, ky nuk ishte fundi.
Në vitin 2002, një organizatë bamirëse e mori historinë e saj dhe e solli në SHBA. Aty, Qendra e Djegieve “Grossman Burn Center” pranoi të merrte përsipër rastin e saj. Filloi një rrugëtim i gjatë, i dhimbshëm dhe i vështirë. Brenda një viti, Zubaida iu nënshtrua 12 operacioneve madhore – secili prej tyre një hap drejt rikthimit të saj. Kirurgët rindërtuan pjesë të fytyrës dhe trupit të saj, duke sfiduar kufijtë e mjekësisë dhe duke u frymëzuar nga guximi i vajzës së vogël që kurrë nuk u dorëzua.
Transformimi ishte i jashtëzakonshëm. Nga një fëmijë e dënuar me vdekje, ajo u kthye në simbol të shpresës. Plagët e saj nuk u zhdukën plotësisht, por ajo rifitoi pamjen, buzëqeshjen dhe mbi të gjitha – besimin në jetë.
Sot, Zubaida nuk është thjesht një vajzë që mbijetoi. Ajo është një e re me ëndrra të mëdha. Synimi i saj është të bëhet mjeke pediatre, për të ndihmuar fëmijët që përjetojnë vuajtje të ngjashme dhe për të kontribuar në rindërtimin e Afganistanit, vendit ku ajo lindi dhe u përball me tragjedinë.
Historia e Zubaidës është më shumë se një histori personale. Ajo është një dëshmi e forcës njerëzore, e dhembshurisë së atyre që i shtrijnë dorën tjetrit dhe e besimit se edhe nga hiçi mund të rilindë shpresa. Një vajzë e vogël afgane, që dikur e lanë për të vdekur, sot është shembull i gjallë se kurrë nuk duhet të dorëzohemi.
