Anglia kishte një fitore të vështirë 2-0 ndaj Andorrës në kualifikueset për Kupën e Botës, duke vazhduar kërkimin për disiplinën e duhur në mesfushë. Një nga gjetjet më premtuese ishte Elliot Anderson, i cili bëri debutimin e tij. Ai tregoi një performancë të shkëlqyer, duke prishur lojën e Andorrës dhe duke kontribuar në dispenzimin e shpejtë të topit, duke i dhënë ekipit një ndjenjë besimi dhe urgjence që mungonte në ndeshjen e tyre të mëparshme. Trajneri Thomas Tuchel e vlerësoi lart performancën e tij dhe shprehu besimin se Anderson duhet të vazhdojë të luajë për Anglinë.
Megjithatë, pavarësisht nga impakti i Anderson, loja e Anglisë mbetet njëshëshe dhe pa ritëm. Psikologjia e ekipit ka mbetur problematike, pasi ata luftuan për të shfrytëzuar dominimin e tyre në fushë dhe për të shënuar gola, sidomos pa lojtarët kryesorë që ishin të lënduar. Reece James e cilësoi Anderson si një “lojtar fenomenal” dhe sugjeroi se ai duhej të ishte thirrur në ekip më herët.
Përballë një ekipit si Andorra, Anglia pritej të paraqiste një lojë më emocionuese, por e gjithë loja ishte e lodhshme dhe tërheqëse për t’u parë. Me sulmues të ndryshëm që nuk ishin në formë, duke rritur një ndjenjë të frustrimit, rolin kryesor e kishte pa dyshim Tuchel, i cili ishte angazhuar për të ngritur nivelin e skuadrës pas kritika se Anglia kishte luajtur shumë me kujdes nën drejtimin e Gareth Southgate. Megjithatë, për momentin, duket se ai po e sjell ekipin më afër lodhjes dhe monotonisë.
Në përmbledhje, Anglia e gjeti një lojtar të ri të rëndësishëm në mesfushë me Anderson, por përballë sfidave më të mëdha, ekipi duhet të lidhë performancat e tij individuale me një lojë më dinamikë dhe më të këndshme për t’u parë. E ardhmja mbetet ende e paqartë, sidomos me ndeshjet e ardhshme, dhe nevojitet urgjentisht një rritje në performancën e përgjithshme të skuadrës.
