Rasti i Ermes Hoxhallit ka ngjallur shumë diskutime në opinionin publik, sidomos për manipulimin e identitetit të tij dhe për përfshirjen e emrit të Ambasadës Amerikane në një projekt bursash për shkollat shqiptare. Ky manipulim ka mashtruar jo vetëm individët e zakonshëm, por edhe institucionet shtetërore, duke u bërë të besojnë që po bashkëpunonin me mbesën e kryeministrit. Në një intervistë ekskluzive për Top Channel, pas përfundimit të dënimit të tij, Hoxhalli tregon për jetën e tij, duke ndarë përvojat e një procesi të vështirë psikologjik dhe social.
Ai fillon duke folur për fëmijërinë e tij, duke e përshkruar veten si një fëmijë të ekstrovertuar, i cili gjithmonë ka kërkuar të ndihet më i rritur. Hoxhalli shprehet se ndjenja e papërshtatshmërisë për moshën e tij e ka irrituar, duke theksuar se mosha nuk përcakton nivelin e dijes. Ai kishte një shoqëri aktive dhe e kujton me nostalgji fëmijërinë e tij, ndihet i lumtur për aventurat që ka pasur me shokët.
Biseda shkon më tej tek lidhja e tij me prindërit, të cilët kanë punuar fort për t’i siguruar atij një jetë më të mirë. Kjo e detyronte atë të qëndronte me gjyshen dhe vëllain kur ata ishin larg, duke forcuar më tej lidhjen me vëllain. Hoxhalli tregon se si periudha e rinisë ndihmoi në formimin e tij si individ dhe qëllimet e tij të ardhshme.
Kur flet për ëndrrat e tij, ai përmend dëshirën për t’u angazhuar në teatrin, një pasion që ka zënë vend të rëndësishëm në jetën e tij. Teatri, për të, është jo vetëm një art, por edhe një reflektim i realitetit, një mjet për të shprehur mendimet mbi fenomenet shoqërore. Ai përfundon duke thënë se vetë jeta është një teatër, duke theksuar lidhjen e tij të ngushtë me këtë art që e ka shndërruar në një pjesë të identitetit të tij.
