Pas protestave dhe pakënaqësive publike ndaj strehimit të emigrantëve në hotelet britanike, kryeministri Keir Starmer po përballet me presion të madh politik. Ndryshimet në kabinetin e tij, që përfshijnë emra të njohur dhe strategji të reja komunikimi, sugjerojnë se ai po kërkon një qasje më të saktë për të adresuar shqetësimet e publikut. Kjo ka ndodhur në kontekstin e krizës së emigracionit, ku kalimet e paligjshme nëpërmjet Kanalit t’La Mansh kanë arritur nivele alarmante.
Politika e emigracionit e Starmerit po forcon kontrollet mbi azil-kërkimin, si pasojë e presionit politik dhe retorikës ksenofobe që është intensifikuar së fundmi. Aktivitetet e partive si ajo e Nigel Farage, e njohur për ndjeshmërinë e saj ndaj emigracionit, po shfrytëzojnë frustrimin e britanikëve për paaftësinë e qeverisë për të menaxhuar fluksin e emigrantëve. Partia Laburiste, që dikur mbështeste publikisht të drejtat e njeriut, po detyrohet të rishikojë pozitat e saj për të mos humbur mbështetje elektorale.
Për më tepër, tensionet politike janë të theksuara për faktin se situata mund të ndikojë thellë në rezultatet e zgjedhjeve të ardhshme. Sondazhet tregojnë se një ndjesi e përgjithshme e frikës dhe pasigurisë për të ardhmen e emigracionit po e shtyjnë qeverinë të adoptojë masa më të rrepta, që e largon Britaninë nga tradita e saj historike e mikpritjes.
Kjo situatë është shqetësuese, pasi duket se qeveria, për shkak të presionit të brendshëm dhe të retorikës populiste, po komprometon vlerat thelbësore evropiane dhe britanike për respektimin e të drejtave të emigrantëve. Pavarësisht se konservatorët dhe laburistët po përpiqen të ruajnë mbështetje, qeveria britanike po ashpërson qëndrimin ndaj atyre që kërkojnë strehim, gjë që mund të ketë pasoja afatgjata për shoqërinë britanike dhe imazhin e saj ndërkombëtar.
