Londër – Norman Tebbit, një nga figurat më domethënëse dhe më polemike të politikës britanike të fundit gjysmë shekulli, ka ndërruar jetë të hënën në moshën 94 vjeçare. Lajmi u konfirmua nga djali i tij, Ëilliam Tebbit, i cili në një deklaratë për BBC-në njoftoi se babai i tij kishte vdekur në shtëpi, pa dhënë detaje të tjera mbi shkaqet e vdekjes.
Karriera politike
Tebbit hyri në Parlament në vitin 1970, duke përfaqësuar fillimisht zonën e Epping, e më pas, nga 1974 e deri në 1992, Chingfordin në veri-lindje të Londrës. Nën qeverisjen e Margaret Thatcher, ai u emërua sekretar shteti në Departamentin e Punës (1981–1983), ku promovoi legjislacionin kundër sindikatave – që ai e cilësoi si “shtyllën kryesore” të reformave ekonomike të asaj kohe. Më vonë kaloi në Departamentin e Tregtisë, duke u angazhuar në privatizimin e ndërmarrjeve shtetërore.
Aktivizmi dhe kontestimet
I njohur për qëndrimet e tij të forta kundër sindikatave, emigracionit të lirë dhe multikulturalizmit, Tebbit u shqua edhe për “testin e kriketit” – një mënyrë provokuese për të vlerësuar besnikërinë e imigrantëve ndaj Britanisë. Ai mbajti qëndrime konservatore edhe mbi martesën mes personave të së njëjtës gjini, gjë që nxiti kritika të ashpra nga aktivistët për të drejtat LGBT.
Ngjarja që ndryshoi jetën e tij
Në tetor 1984, gjatë sulmit me bombë të IRA-s në hotelin e Brighton-it, Norman dhe bashkëshortja Margaret u plagosën rëndë. Ajo mbeti e paralizuar për gjithë jetën, ndërsa ai mbajti një frymëmarrje dhe ecje të vështirë. Ky incident e tërhoqi nga skena aktive si ministër, por jo nga politika: në 1992 u emërua baron në Dhomën e Lordëve, ku vazhdoi të fliste me ashpërsi për çështjet që e karakterizuan.
Jeta personale dhe trashëgimia
Tebbit lindi më 29 mars 1931 në veri të Londrës dhe, pas një karriere si pilot në RAF dhe si punonjës i gazetës Financial Times, hyri në politikë me bindje të forta popullore. Ai la pas tre fëmijë, përfshirë Ëilliam-in, dhe gjatë jetës vazhdoi të shkruante blogje dhe libra, përfshirë një autobiografi dhe një libër kuzhine.
Me largimin e tij, mbyllet një kapitull i rëndësishëm i “thatcherizmit” dhe i brezit që formësoi politikën britanike gjatë viteve ’80 e ’90. Pak vetë e mbajtën “të papëlqyer” si ai; për mëngjarashët e politikës, ai do të kujtohet si një “poldrak” i paepur i bindjeve të veta.
