Nuk i ka shpëtuar vëmendjes së shumë analistëve fakti që një nga veprimet e menjëhershme të Iranit pas sulmit izraelit nuk ka pasur një dimension politik, diplomatik apo ushtarak, por ka qenë një akt thjesht simbolik.
Mbi kupolën e xhamisë së Jamkaran-it, një nga vendet e shenjta më të rëndësishme atje, është ngritur i ashtuquajturi “Flamuri i Hakmarrjes”.
Një pëlhurë e kuqe mbi të cilën shkruhet një thirrje në arabisht për hakmarrësit e Husejnit, i vrarë më 10 tetor të vitit 680 gjatë betejës së famshme të Karbala-së, një nga ngjarjet themeluese të doktrinës shiite që ndikon sot në mënyrë të drejtpërdrejtë klasën drejtuese iraniane.
Husejni, nipi i Muhamedit, ishte protagonist i një episodi të shkurtër rebelimi, por që pati pasoja të jashtëzakonshme historike.
Në themel të kësaj ngjarjeje qëndron përplasja e madhe ndërmjet shiitëve, që mbështesnin të drejtën e pasardhësve të drejtpërdrejtë të Profetit për të udhëhequr komunitetin islamik, dhe kalifatit umajad (dhe sunit) të Damaskut.
Kur shiitët e qytetit irakian Kufa u ngritën kundër umajadëve, Husejni, me një grup të vogël familjarësh dhe mbështetësish, vendosi t’i bashkohej revoltës, por u përball në Karbala, pranë Eufratit, me trupat umajade.
Rrëfimi i asaj që ndodhi është i mbushur me simbole dhe elementë të traditës fetare.
Sipas traditës, komandanti i trupave sunite, hezitonte të përballej në një betejë të pabarabartë me nipin e Profetit dhe u përpoq ta bindë Husejnin të tërhiqej, por ky i fundit ishte i palëkundur.
Në agimin e të premtes, në ditën e dhjetë të muajit islamik Muharrem, nisi beteja.
