Nga Andrew Mitrovica
Jam i detyruar ta hap me një lloj sqarimi.
Lexuesit besnikë e dinë antipatinë time të thellë ndaj Donald Trump, ideja e të cilit për qeverisjen është kryesisht e nxitur nga hakmarrja dhe inati. Pra, thelbi i këtij artikulli nuk duhet të interpretohet si një miratim apo lëvdatë e përzemërt.
Megjithatë, ekziston një aspekt i vendosmërisë së hapur dhe arbitrare të Trump për të përdorur një hanxhar fiskal ndaj qeverisë federale që, sipas mendimit tim, ka, guxoj ta them, njëfarë kuptimi dhe që presidentët dhe kryeministrat e tjerë duhet, me vonesë, ta marrin në konsideratë.
Për pjesën më të madhe të karrierës sime si gazetar investigativ, kam trajnuar një sy të paragjykuar mbi fuqitë e pakontrolluara dhe burimet e pakufizuara të të ashtuquajturave shërbime “inteligjence” që rrallë, nëse kurrë, kanë vuajtur ndonjë pasojë të prekshme të litanisë së tyre katastrofike të gabimeve dhe teprimeve të shëmtuara, që shkelin ligjin.
Shpesh, këto gabime dhe teprime kanë pasur pasoja të thella dhe të qëndrueshme strategjike dhe njerëzore, megjithatë spiunët dhe institucionet e mbuluara me sekret të panevojshëm për të cilat punojnë, janë shpërblyer, pa ndryshim, me më shumë burime, në vend që të jenë kufizuar ose sanksionuar.
Në vend të kësaj, për një kohë shumë të gjatë, si presidentët republikanë ashtu edhe ata demokratë e kanë ushqyer Leviathanin e sigurisë pa hezitim ose pauzë.
Për një kohë shumë të gjatë, agjencitë e inteligjencës kanë vepruar si shtete brenda shteteve, të mbrojtura nga shqyrtimi nga pretendimi i sigurisë kombëtare dhe një shtyp bashkëpunues. Ata gënjejnë pa u ndëshkuar. Ata rrjedhin informacione në mënyrë selektive për të zbutur gazetarët kur u përshtatet atyre. Ata shkatërrojnë jetë duke përdorur mbulesën e përshtatshme të “sekretit të lartë”.
Për një kohë shumë të gjatë, mbikëqyrja ka qenë një pikë kritike. Përgjegjësia është për sinjalizuesit, të cilët ndiqen, burgosen ose dëbohen.
Në mënyrën e tij të ngathët dhe të çrregullt, Trump po bën atë që Barack Obama dhe Joe Biden ishin shumë të kushtëzuar ose fajtorë për të bërë: ai po shtyp frenën e emergjencës në një tren të nisur.
Kryengritja e kualifikuar e Trump meriton vëmendje. Jo sepse ai është një reformator parimor – ai nuk është. Por sepse, nga instinkti ose inati, ai po kërcënon shenjtërinë e institucioneve që kanë fituar dhe merituar një llogaridhënie për dekada të tëra.
Në këtë kontekst, e mirëprita vendimin e Shtëpisë së Bardhë për të filluar krasitjen e shtetit të sigurisë kombëtare të Amerikës. Është një fillim premtues.
Në fillim të majit, pati dy njoftime që, dyshoj, shkaktuan një tronditje në Administratën Kundër Drogës (DEA), Byronë Federale të Hetimit (FBI) dhe Agjencinë Qendrore të Inteligjencës (CIA), dhe shkaktuan një periudhë të parashikueshme zemërimi midis shumë aleatëve të tyre servilë në media, të cilët vajtonin se si “shkurtimet” do ta minonin fatalisht sigurinë e Amerikës dhe do t’i trimëronin kundërshtarët e saj.
Sipas raportimeve, ekipi i Trump është gati t’i kërkojë Kongresit të shkurtojë buxhetet e DEA-s, FBI-së dhe zyrave të tjera të zbatimit të ligjit të Departamentit të Drejtësisë me 585 milionë dollarë në vitin 2026.
Paralajmërimet për fundin e botës janë po aq qesharake sa edhe kukullat e çmendura që i lëshojnë ato, pasi agjencitë do të mbajnë pjesën më të madhe të arkës së tyre multimiliardë dollarëshe për të “luftuar” krimin dhe terrorizmin – të prodhuar në vend ose jo.
Edhe shkurtimi modest është një sinjal i mirëpritur se rritjet vjetore të buxhetit de rigueur mund të kenë mbaruar – më në fund.
Burrat dhe gratë e kwtyre institucioneve të Amerikës duhet të ndihen të lehtësuar që shkurtimet nuk shkojnë shumë më thellë dhe më gjerë, duke pasur parasysh besimin e Trump se FBI, në veçanti, ishte përgjegjëse për shumë nga problemet tektonike ligjore me të cilat u përball ai përpara se një Gjykatë Supreme e ndarë t’u jepte presidentëve imunitet të gjerë nga ndjekja penale.
Pavarësisht motivimit të ngushtë dhe fushëveprimit të tyre të kufizuar, shkurtimi i propozuar i arkës së mbushur me para të FBI-së është një hap i parë i domosdoshëm, i vonuar prej kohësh, në shkurtimin e burokracisë së fryrë të sigurisë kombëtare të Amerikës.
Drejt këtij qëllimi të pranueshëm, Trump dhe kompania planifikojnë gjithashtu të shkurtojnë mijëra vende pune në të gjithë “komunitetin e inteligjencës” të SHBA-së që po rritet si kërpudha, duke përfshirë 1,200 pozicione në CIA gjatë disa viteve të ardhshme.
Menjëherë pas kësaj, lajmi për shkurtimin e personelit ka provokuar ulërima histerike midis demokratëve dhe ish-anëtarëve të “komunitetit të inteligjencës” të cilët i konsiderojnë rrjetet televizive kabllore amerikane si “konsulentë” ose “ekspertë” të sigurisë kombëtare dhe trajtohen me respekt të përbuzshëm nga prezantuesit e tyre të CNN dhe MSNBC.
Ironia mësimore, sigurisht, është se demokratët e Kongresit dikur kryesuan seanca dëgjimore të komisioneve që ekspozuan shpërfilljen e pamatur të “komunitetit të inteligjencës” për Kushtetutën dhe të drejtat gjoja të shenjta të amerikanëve.
Ato ditë të përgjegjshme kanë mbaruar përfundimisht.
Demokratët e përmbajtur dhe gazetarët “progresivë” që popullojnë rrjetet televizive “progresive” të lajmeve dhe faqet editoriale “progresive” të The New York Times dhe The Washington Post, tani nxitojnë të mbrojnë spiunët dhe detyrat e tyre të domosdoshme nga një president hakmarrës mashtrues që synon ta vërë CIA-n në një dietë të vonuar.
Oh, sa shumë kanë ndryshuar kohërat dhe qëndrimet.
Me sa duket, inteligjenca liberale e shpërqendruar ka nevojë të kujtohet se CIA ka mashtruar politikanë dhe gazetarë si çështje protokolli standard. Ajo ka përmbysur demokracitë jashtë vendit, dhe planet e saj të fshehta, të njollosura me gjak, mbahen mend mirë nga Santiago në Guatemala City dhe më gjerë.
Është një pamje e të vjellave që shikon demokratët e karrierës – të cilët kaluan pjesën më të madhe të viteve të Bush duke denoncuar përgjimet e paligjshme dhe faqet e zeza – tërhiqen në tmerr performues nga sugjerimi se CIA dhe vëllezërit e saj janë bërë shumë të fuqishëm, shumë arrogantë dhe shumë të rrezikshëm.
Po FBI? Faltorja e shenjtë e J Edgar Hoover? O Zot i madh. Këta janë të njëjtët agjentë të lavdëruar dhe të heshtur që u përpoqën të shkatërronin Martin Luther King Jr., i cili infiltroi lëvizjet e paqes, i cili mbikëqyri myslimanët në masë pas 11 shtatorit.
Mbrojtësit e tyre të pabesë në redaksi duket se e kanë varrosur faktin e hapur se byroja fitoi aureolën e saj vetëm kur u bë politikisht e përshtatshme ta portretizonin atë si një fortesë kundër Trumpizmit.
Ky është sekreti hipokrit i establishmentit liberal: ata e duan rendin më shumë se drejtësinë, pushtetin më shumë se të vërtetën. Për sa kohë që njerëzit e duhur mbajnë armët dhe çelësat e mbikëqyrjes, ata do të brohorasin.
Politikanët e lakueshëm në Otavë, Londër dhe Kanberra, miqësorë ndaj status quo-së – madje edhe ata që bëjnë fushatë për transparencë dhe reformë – dorëzohen sapo hyjnë brenda pallatit. Ata fillojnë të përsërisin si papagall informimet, duke përdorur zhargonin, duke justifikuar mbikëqyrjen. Makineria është shumë e madhe, shumë e errët, shumë e rrënjosur.
Trump, pavarësisht të gjitha shëmtisë së tij të dukshme dhe të metave gërryese, në këtë rast të rëndësishëm, i eshte kundërvënë ortodoksisë kokëfortë.
Është e mundur të sulmosh policët dhe spiunët. Por kjo kërkon vullnet, vendosmëri dhe një kuptim se autoriteti i tyre mbështetet nga mitet – mitet e domosdoshmërisë, përhershmërisë dhe mashtrimin se pushteti i tyre është i natyrshëm ose i pashmangshëm.
