“Babi më ka ndërruar jetë, nënën e kam të sëmurë nga koka, pas shkolle dal dhe shes lajthi”
Në Pogradec, teksa shëtitorja buzë liqenit ishte e tejmbushur me fëmijë që luanin sot për Ditën e Verës e me prindër që kujdeseshin për çdo hap të tyre, përshtypje më bëri një djalë i vogël, me fytyrën e mërzitur, që po shiste lajthi.
E pashë me bisht të syrit, por nuk e ndalova. Mendja më mbeti tek ai. Zoti (fati, natyra a rastësia) e solli afër meje përsëri, teksa po pija kafe. Shoku që isha ulur i kërkoi lajthi.
— Si quhesh? — e pyes unë.
— Eduard.
— Sa vjeç je?
— 13.
— Sa kohë ke që shet lajthi?
— Po kam nja dy-tre vite.
— Po prindërit pse të lënë të punosh kaq i vogël? Nuk shkon në shkollë ti?
— Babi më ka ndërruar jetë. Mamin e kam të sëmurë nga koka. Unë shkoj në shkollë e pas shkolle dal dhe shes lajthi. I çoj lekët mamit për ilaçe.
— Mëson në shkollë?
— Po mësoj. — (i turpshëm dhe ul kokën sikur do të ikë)
Shoku im nxjerr gjithë lekët që kishte dhe ia jep, e Eduardi numëron lajthitë.
— Nuk kam kaq shumë lajthi…
— Mbaji, mbaji lekët, por mos ki turp që punon. Sepse nuk je fëmijë, je burrë, — thotë shoku im që vendos syzet për të mos u parë që i dolën lot nga sytë.
Iku. Me një hap të lehtë. Me kokën ulur. Shok nuk kishte me vete. Në dorë mbante 5-6 qese lajthi që kushtonin një mijë lekë të vjetra e që nuk i haje dot. Më dukej vetja i paaftë për të ngrënë nga duart e atij heroi të vogël. Atij heroi burrë.
Pogradec, 2025.