Nga Tayla Blaire
Një hije kaloi mbi tavolinën time. Një djalë 13-vjeçar më pa teksa ndërsa më tregonte një foto në telefonin e tij. “Kjo është Olivia. Ajo është macja ime dhe ndonjëherë më fle në qafë”, më tha.
E falënderova Joshin që ndau me mua foton e tij të Olivisë. Ai përshëndeti me dorë dhe unë vazhdova të sodisja fletët e klasës. Esetë e Joshit ishin gjithmonë një pikë kryesore. Ai ishte i zgjuar, i pjekur dhe inteligjent. Oh, dhe ai i donte macet. Ai u bë i preferuri im dhe kjo është arsyeja pse u ndjeva sikur isha goditur në fytyrë me një send të fortë kur na u tha për diagnozën e tij të kancerit në një takim të stafit në fillim të klasës së tij të 9-të.
Mora të dhënat e nënës së tij dhe organizova një vizitë për të njëjtën pasdite. Edhe tani, aroma e dezinfektuesit më kthen në atë korridor, në dhomën e Joshit. Njerëzit ishin shpërndarë rreth tij, Joshi në qendër. “Zonjë!” Bërtiti ai, i ngazëllyer në ndonjë argëtim të freskët. Ai më prezantoi me të gjithë rreth tij. I harrova të gjithë emrat në çast. Ishte vetëm ai. Djali im.
E vizitoja çdo ditë, aq shpesh sa mundesha. Një ditë, mbërrita me pantoflat e mia të baletit. Ai ishte i kënaqur dhe i veshi ato për orë të tëra. Ne bisedonim për shkollën, çfarë po bënin të tjerët, çfarë mendonte ai për infermieret dhe ushqimin e spitalit.
Do të ankohesha për orarin tim dhe ngarkesën e administratorit. Ai pohonte me kokë. “A e dini se çfarë është më e keqe se një orar i keq?” ai pyeti. “Çfarë?” Unë u përgjigja. “Kanceri,” tha ai me urtësi, duke buzëqeshur ndërsa njerëzit përreth tij gulçonin të tronditur. Ky ishte humori i tij – nuk mund ta çonte askund.
Josh doli nga spitali për të vdekur në shtëpi – nuk mund të bënin asgjë, me sa duket.
“A do të vazhdoni të më vizitoni në shtëpi?” pyeti ai, i shqetësuar se do të thoja jo. “Do të të vizitoja në Mars, kerubin,” i thashë.
Në shtëpinë e tij kishte më pak njerëz sesa në spital. “Njerëzit kanë mbaruar së vizituari,” tha Penny Castle, nëna e tij.
Mund të shihja se nga i mori të gjitha cilësitë e mira Josh – familja e tij buronte dritë. Babai i tij, Shannon, ishte i shpejtë. Vëllai i tij më i vogël, Krisi, ishte i ngrohtë dhe i butë. Vizitat e mia ishin të shpeshta dhe të gjata.
Kërkova një takim me psikologun tim, të cilin e kisha parë për herë të fundit vite më parë. E pyeta se si mund të filloja ta kuptoja që fëmija im, studenti im, një fëmijë që e doja, do të vdiste. Më kujtohet se ajo përlotet.
Ajo më tha se kisha dy zgjedhje. Mund të distancohesha prej tij – dhe ta zbusja goditjen më vonë. Ose, mund të përqafoja kohën që kisha mbetur, duke e ditur se nuk humba kohë dhe duke e ditur se do të më thyente. Unë zgjodha këtë të fundit. I hodha të gjithë “përshtatshmërinë” për ruajtjen e distancës së duhur dhe shkëputjes mes një mësuesi dhe një studenti.
Unë pushova së menduari për familjen e tij si të lidhur me shkollën. Ata ishin bërë miq. U njoha me familjen e madhe, duke takuar pothuajse të gjithë. Një ditë, Penny më pyeti pse e kisha fshehur të fejuarin tim prej tyre.
Ajo e ftoi Kris (Chris im) për darkë atë natë. Joshi u ul në krye të tavolinës, duke u dobësuar nga dita në ditë, por asnjë dobësi nuk ndikoi në atë vështrimin e tij të mprehtë si brisk, teksa përmasonte njeriun me të cilin kisha rënë dakord të martohesha. Ai u zbut kur Chris fillloi të fliste për komiket e DC. DC është superior ndaj Marvel, ata ranë dakord. Dhe kështu, Chris mund të qëndronte.
Për festën e tij të 15-vjetorit, ai kërkoi paketa kujdesi për t’u dhuruar familjeve të paprivilegjuara me fëmijë që luftojnë kancerin.
Josh vdiq më 18 janar 2018, në krahët e nënës së tij, 354 ditë pas diagnozës së tij – dhe bota ime, siç e kisha njohur, mori fund. Filloi pikëllimi, siç nuk e kisha njohur kurrë. Më konsumoi.
Ky fëmijë nuk ishte kurrë i imi, e megjithatë unë e kisha dashur aq shumë. Dhe pastaj erdhi frika ime. Josh i kishte udhëzuar të gjithë që në memorialin e tij njerëzit të vishnin një veshje superheroi dhe kishte zgjedhur kolonën zanore të tij.
Pasi mbaroi memoriali, u tmerrova se familja e tij do të më kërkonte të mos i vizitoja më. Në fund të fundit, Joshi nuk ishte më aty, dhe unë isha thjesht mësuesja i tij. Por vizitat tona vazhduan dhe ne u mbështetëm te njëri-tjetri.
Me kalimin e kohës, dashamirësit pushuan së vizituari, por unë dhe Krisi qëndruam. Njerëzit donin të ndalonin së foluri për Josh-in, nga frika se kjo do të shqetësonte familjen e tij. Gjithçka që doja të bëja ishte të flisja për të, dhe e bëmë. Ishte e çrregullt, ishte e dashur, ishte e vërtetë. Ne adoptuam dy mace dhe e quajtëm macen e zezë Cosmo, një referencë për emrin e dytë të Josh. Ajo nuk fle në qafën time, por në shpatullën time.
Unë mendoj se Josh e dinte saktësisht se çfarë po bënte kur më kërkoi ta vizitoja në spital atë ditë dhe kur më kërkoi të vazhdoja ta vizitoja në shtëpi. Ai po zgjeronte familjen e tij, po zgjeronte mbështetjen tonë, në mënyrë që të kishim më shumë njerëz për t’u mbështetur kur ai të largohej. Josh mund të ketë qenë studenti im, por ai më mësoi shumë më tepër. Ai më mësoi për konceptin e “familjes së zgjedhur” – jo nga gjaku, por nga dashuria. Njerëz që mbajnë zemrën time në zemrat e tyre dhe të tyren në timen.
