Një studim i ri paralajmëron se nxjerrja e mineraleve nga thellësia e oqeanit mund të shkaktojë dëme të mëdha në ekosistemin marin dhe në zinxhirin ushqimor detar.
Kjo praktikë, e njohur si gërmim i thellë, përfshin mbledhjen e noduleve polimetalike, të pasura me minerale të vlefshme si bakri, hekuri dhe zinku.
Kërkesa në rritje për këto materiale, që përdoren në automjetet elektrike dhe teknologjinë moderne, po nxit disa shtete të investojnë në këtë industri.
Në një provë të kryer në vitin 2022, studiues nga Universiteti i Havait analizuan ujërat dhe mbetjet nga një zonë e Oqeanit Paqësor, e quajtur “zona e dusk”, e cila ndodhet midis 200 dhe 1,500 metrash nën nivelin e detit.
Të dhënat e botuara në revistën Nature Communications treguan se mbetjet e nxjerra nga gërmimi krijojnë një re të turbullt që mund të dëmtojë mikroorganizmat detarë, si krimbat dhe peshqit e vegjël, duke krijuar një lloj “ushqimi” të dëmshëm për zooplanktonin.
Zooplanktoni përbën një hallkë thelbësore në zinxhirin ushqimor detar. Nëse këto organizma thithin grimcat e mbetjeve, mund të preken deri në 60 për qind e micronektonit, që janë ushqim për peshqit komercialë si mahi mahi dhe tuna.
Sipas studiuesve, ndotja e ujërave dhe sedimentit detar nga procesi i gërmimit mund të ketë pasoja afatgjata që shtrihen përtej dyshemesë së oqeanit.
Ata kërkojnë më shumë studime dhe rregullime për të përcaktuar se si dhe në çfarë thellësie duhet të rikthehen mbetjet në ujë, në mënyrë që të minimizohet dëmi mjedisor.
Edhe pse kjo praktikë shihet si një mundësi ekonomike për nxjerrjen e burimeve të reja, ekspertët paralajmërojnë se mund të çojë në shkatërrimin e jetës detare.
Aktivistët mjedisorë bëjnë thirrje për një qasje të kujdesshme dhe të qëndrueshme, duke theksuar rëndësinë e hulumtimeve të mëtejshme për të shmangur pasoja të parikthyeshme në ekosistemin e oqeanit.










